Het begon al stroef: John had verjaardag van z’n meissie, Jacco Spil pupsig, ziek met een kruik in z’n nek en Jorrit last van z’n bovenbeen. Invallers zoeken was nog niet zo gemakkelijk. Zo kreeg bijv. Freek visite, ging Hilco uit eten en was Jorn geblesseerd. Jarno Hink heeft er alles uit gehaald om een oppas voor de kleine te zoeken, deed good-old Bastiaan Beers weer een potje mee en uiteindelijk heeft John het voor elkaar gekregen om er even tussen uit te knijpen. En dan nog te bedenken dat we klokslag 18:00 nog bedachten: “laat ze maar op papier winnen met 7-0”, maar dat ging tegen de principes van met name de oudste van het stel, John in. Hadden we dat achteraf maar gedaan..
We speelden thuis tegen LZVV/Sport2000 3 waarvan we de uitwedstrijd nog met 11-1 hadden verloren. ‘WoW’, hoor ik u zeggen..
Zij staan bovenaan, hebben uit 16 wedstrijden nog niet verloren en hadden een doelsaldo van 135-45. Dat betekent zo’n 8/9 goals per wedstrijd. We waren dus op ons hoede..
Aan het bezoekersaantal lag het niet: vast seizoenskaarthouder Jacques Onderdelinden was er natuurlijk, Martijn Mak wist nog nipt een kaartje te bemachtigen en ook de fanclub van Jarno was aanwezig. LZVV/Sport 2000 3, een team met jong acrobatische kunstenaren. Ze lieten vanaf de eerste minuut ons het spel spelen, maar wisten tot 2 keer aan toe de bal te onderscheppen en op een voor hun ‘gemakkelijke’ wijze de bal achter onze sluitpost te tikken en stond het binnen 4 min. al 0-2. “Zij de bal, wij de goal”, zeiden de jonge bijdehandjes van de tegenpartij. En dat mochten ze ook eigenlijk wel zijn.
Na 15 min. hield onze seizoenskaarthouder (tevens harde kern) het voor gezien en dat gaf weinig moed. Met rust stond het dan ook al 0-10 en vroegen zij of we nog wel een 2e helft wilden spelen of het op papier wel goed en erg genoeg was zo. “Nee, vast niet”, klonk het vanuit de mond van de geelhemden. En hadden we dat maar gedaan.
We begonnen de tweede helft sterk en dat pakte goed uit door 2 mooi opgezette goals, die werden gescoord door Joost. Terug op 2-10. “Het kan nog!.” En dat bleek een illusie: hun zette nog even gas en zo bleek het al snel 2-16.
6 min. voor tijd knalde een tegenstander een gigantische poeier recht op het gezicht van Frank, “poe wat een knal, even bijkomen”, aldus Frank. John was daarin een beetje op de ‘pik’ getrapt en ging verhaal halen bij de tegenstander: “Waarom schiet je nou zo hard in z’n gezicht?”, en dat meende hij serieus. Zelfs sloeg hij een wissel af (wat hij anders nooit zou doen) en was bereid ‘wraak' te nemen’. Jammer genoeg kwam het niet zo ver en verlieten wij de zaal met een 2-19 nederlaag.‘WoW’, hoor ik u zeggen.
Sommige jongens uit het team zaalvoetballen al ruim 20 jaar, maar zo erg hadden ze nog niet meegemaakt. Er was plaats voor schaamte. Zo erg, dat ons gebruikelijke bezoek aan onze hoofdsponsor (local dancing ’t Springend Paard) niet aan konden.
Uit medeleven naar al onze supporters hebben wij intern besproken dat de rest van dit seizoen iedereen gratis toegang krijgt tot onze wedstrijden. We hopen op respect en dat zij ons ook in deze zware tijden blijven steunen en dan beloven wij betere tijden.
Laten we het er nu niet meer over hebben.
Jacco, veel beterschap en Sarah: van harte gefeliciteerd met je verjaardag.
